ਕੀ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਆਗੂ ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼, ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਅਤੇ ਬੇਗ਼ੈਰਤ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ? -
ਡਾ. ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦਿਲਗੀਰ
ਮਈ 2009 ਵਿਚ ਵਿਆਨਾ, ਆਸਟਰੀਆ ਵਿਚ ਗੁਰੁ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਬੇਅਦਬੀ ਰੋਕਣ ਵਾਸਤੇ ਤਲੀ 'ਤੇ ਜਾਨਾਂ ਰੱਖ ਕੇ ਗਏ ਅਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਏ ਸਿੱਖ ਯੋਧਿਆਂ ਬਾਰੇ ਬੀਤੇ ਦਿਨ ਜੁਲਾਈ 2009 ਵਿਚ ਸ: ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਈ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਕਲਮਜ਼ਾਰ (ਡਾ: ਦਿਲਗੀਰ) ਨੇ ਵਿਆਨਾ ਦੀ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਦੋ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ (ਮਈ ਵਿਚ) ਹੀ ਇਕ ਬਿਆਨ ਵਿਚ ਆਸਟਰੀਆ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਬਾਰੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਸੱਚਾ ਸਿੱਖ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਇੰਞ ਹੀ ਕਰਦਾ। ਮੇਰਾ ਬਿਆਨ ਲਾਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਉਦੋਂ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਡਰ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਸ ਗ਼ਲਤੀ ਨੇ ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਜ਼ਾਤ-ਪਾਤ ਦਾ ਮਸਲਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ, ਜਦ ਕਿ ਇਹ ਗੁਰੁ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਅਦਬ ਦਾ ਸਵਾਲ ਸੀ। ਆਸਟਰੀਆ ਦੇ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਗੁਰੁ ਦਾ ਅਦਬ ਸਤਿਕਾਰ ਬਚਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਐਕਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬੇਪਨਾਹ ਤਸ਼ੱਦਦ ਸਹਾਰਿਆ।
ਪਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੈ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਚੌਧਰੀ ਅਖਵਾਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ 'ਤੇ। ਚਾਹੀਦਾ ਤਾਂ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਐਕਸ਼ਨ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੁਰੂ ਵਾਸਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਕਾਰਨ ਕਬੂਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਐਕਸ਼ਨ ਸੁੱਖਾ ਸਿੰਘ - ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ, ਬਾਬਾ ਦੀਪ ਸਿੰਘ, ਬੇਅੰਤ ਸਿੰਘ, ਸਤਵੰਤ ਸਿੰਘ ਵਰਗਾ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੁਰਧਾਮ ਦੀ ਬੇਅਦਬੀ ਸਹਿਣ ਨਾ ਕਰਦਿਆਂ ਕਾਰਨਾਮਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਬੇਹੱਦ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ (ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ ਤੋਂ ਸਿਵਾ) ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਿੱਖ ਚੌਧਰੀ ਜਾਂ ਜਥੇਬੰਦੀ ਨੇ ਜ਼ਬਾਨ ਨਹੀਂ ਖੋਲ੍ਹੀ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੋਟਾਂ ਦਾ ਡਰ ਸੀ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਲਿਤਾਂ ਦੀ ਵਿਰੋਧਤਾ ਦਾ। ਤਵਾਰੀਖ਼ ਲਿਖੇਗੀ ਕਿ ਗੀਦੀ ਆਗੂਆਂ ਨੇ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹਰਕਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਮੁਆਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ।
ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਡੀ ਅਫ਼ਸੋਸਨਾਕ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਪਰਕਾਸ਼ ਸਿੰਘ ਬਾਦਲ ਨੇ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ (ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਚੋਣ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਾਉਣ ਵਾਸਤੇ) ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਮੁਜ਼ਾਹਰਿਆਂ ਦਾ ਡਰਾਮਾ ਕਰਵਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਵੀ ਸਿੱਖ ਚੌਧਰੀ ਚੁੱਪ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਅਕਾਲੀ ਦਲ, ਦਲ ਖਾਲਸਾ, ਖਾਲਸਾ ਪੰਚਾਇਤ, ਸਿੱਖ ਸਟੂਡੈਂਟ ਫ਼ੈਡਰੇਸ਼ਨ, ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਜਥੇਬੰਦੀ, ਖਾੜਕੂ ਅਖਵਾ ਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਜਾਂ ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਇਕ ਵੀ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ (ਕੁਝ ਆਮ ਵਰਕਰਾਂ ਦੇ ਬਿਆਨ ਜ਼ਰੂਰ ਆਏ ਹਨ ਜਾਂ 5.8.2008 ਦੇ ਸਪੋਕਸਮੈਨ ਵਿਚ ਬਲਦੇਵ ਸਿੰਘ ਸਰਸਾ ਦਾ ਬਿਆਨ ਹੈ)। ਇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹੈ ਕਿ ਜਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਮਾਸਾ ਵੀ ਪੀੜ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸਰਨਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਹੁੜੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਫ਼ਰਾਮੋਸ਼ੀ ਵੀ ਹੈ। (ਇੱਥੇ ਇਹ ਸਪਸ਼ਟ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ ਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਨਾਲ ਇਕ ਰਾਏ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਪਰ ਇਸ ਨੁਕਤੇ ਸਬੰਧੀ ਹਰ ਸੱਚਾ ਸਿੱਖ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ)।
ਪਰ ਇਹ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ! ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤੇ (ਸਾਰੇ ਨਹੀਂ) ਸਿੱਖ ਆਗੂ ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼, ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਤੇ ਬੇਗ਼ੈਰਤ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀ ਗਰਜ਼ ਤਕ ਹੀ ਮਹਿਦੂਦ ਹਨ। ਜਦ ਕਿਸੇ ਸਿੱਖ ਆਗੂ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਚੁਪ ਵੱਟੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੀ ਆ ਸਕਦੀ ਹੈ। 1996 ਵਿਚ ਬਾਦਲ ਨੇ ਅਮਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਟੌਹੜਾ, ਰਵੀ ਇੰਦਰ ਸਿੰਘ, ਬਰਨਾਲਾ, ਕੁਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਵਡਾਲਾ ਤੇ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਚੁਪ ਰਹੇ। ਇਸ ਮਗਰੋਂ 1998 ਵਿਚ ਜਦ ਬਾਦਲ ਨੇ ਟੌਹੜੇ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਜਗਦੇਵ ਸਿੰਘ ਤਲਵੰਡੀ, ਰਵੀ ਇੰਦਰ ਸਿਘ ਚੁਪ ਰਹੇ। ਜਦ ਉਸ ਨੇ ਰਵੀ ਇੰਦਰ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਚੁਪ ਰਹੇ। ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਨਿਕਲਿਆ ਕਿ ਬਾਦਲ ਇਕ ਇਕ ਕਰ ਕੇ ਸਭ ਨੂੰ ਨੁੱਕਰੇ ਲਾਉਂਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਅਖ਼ੀਰ ਸਭ ਦਾ ਮਾਲਕ ਬਣ ਬੈਠਾ। ਹੁਣ ਬਾਦਲ ਦਲ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਵੁੱਕਤ ਨਹੀਂ। ਸਭ ਛੋਟੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਚਮਚੇ, ਜਮੂਰੇ ਤੇ ਕਤੂਰੇ ਹਨ; ਉਹ ਸਭ ਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਮਾਸਾ ਟੁੱਕਰ ਪਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।
ਪਿਛਲੇ 30 ਸਾਲ ਦੀ ਸਿੱਖ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਤੇ ਸਾਕਿਆਂ ਵਿਚ (1978 ਤੋਂ 2009 ਤਕ) ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਹੋਇਆ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨੇ ਜਾਨਾਂ ਵਾਰੀਆਂ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪੈ ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ ਹਜ਼ਮ ਕਰ ਜਾਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਕਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਟੱਬਰਾਂ ਦੀ ਸਾਰ ਨਹੀਂ ਲਈ; ਉਹ ਰੁਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹ ਬੜਾ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹੈ; ਭਲਕ ਨੂੰ ਕੌਮ ਵਾਸਤੇ ਕੌਣ ਕੁਰਬਾਨੀ ਕਰੇਗਾ। ਇਸ ਮਜ਼ਮੂਨ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ। ਪਰ ਜੋ ਨੀਚਤਾ ਰਣਜੀਤ ਰਾਣਾ, ਡਾ:ਗੁਰਦੀਪ ਜਗਬੀਰ, ਕੁਲਦੀਪ ਚਹੇੜੂ, ਜੋਗਾ ਸਿੰਘ, ਅਗਿਆਨੀ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਿੰਘ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਮਚਿਆਂ ਨੇ ਕੀਤੀ ਉਸ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਕਰਤੂਤ ਸਬੰਧੀ ਕਿਸੇ ਸਿੱਖ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ ਨਹੀਂ ਖੁਲ੍ਹੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਾਪੀਆਂ ਬਾਰੇ ਇਹੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਪਾਪੀ ਕੇ ਮਾਰਨੇ ਕੋ ਪਾਪ ਮਹਾਂਬਲੀ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਹੈ:
ਪਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੈ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਚੌਧਰੀ ਅਖਵਾਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ 'ਤੇ। ਚਾਹੀਦਾ ਤਾਂ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਐਕਸ਼ਨ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੁਰੂ ਵਾਸਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਕਾਰਨ ਕਬੂਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਐਕਸ਼ਨ ਸੁੱਖਾ ਸਿੰਘ - ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ, ਬਾਬਾ ਦੀਪ ਸਿੰਘ, ਬੇਅੰਤ ਸਿੰਘ, ਸਤਵੰਤ ਸਿੰਘ ਵਰਗਾ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੁਰਧਾਮ ਦੀ ਬੇਅਦਬੀ ਸਹਿਣ ਨਾ ਕਰਦਿਆਂ ਕਾਰਨਾਮਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਬੇਹੱਦ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ (ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ ਤੋਂ ਸਿਵਾ) ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਿੱਖ ਚੌਧਰੀ ਜਾਂ ਜਥੇਬੰਦੀ ਨੇ ਜ਼ਬਾਨ ਨਹੀਂ ਖੋਲ੍ਹੀ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੋਟਾਂ ਦਾ ਡਰ ਸੀ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਲਿਤਾਂ ਦੀ ਵਿਰੋਧਤਾ ਦਾ। ਤਵਾਰੀਖ਼ ਲਿਖੇਗੀ ਕਿ ਗੀਦੀ ਆਗੂਆਂ ਨੇ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹਰਕਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਮੁਆਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ।
ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਡੀ ਅਫ਼ਸੋਸਨਾਕ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਪਰਕਾਸ਼ ਸਿੰਘ ਬਾਦਲ ਨੇ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ (ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਚੋਣ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਾਉਣ ਵਾਸਤੇ) ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਮੁਜ਼ਾਹਰਿਆਂ ਦਾ ਡਰਾਮਾ ਕਰਵਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਵੀ ਸਿੱਖ ਚੌਧਰੀ ਚੁੱਪ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਅਕਾਲੀ ਦਲ, ਦਲ ਖਾਲਸਾ, ਖਾਲਸਾ ਪੰਚਾਇਤ, ਸਿੱਖ ਸਟੂਡੈਂਟ ਫ਼ੈਡਰੇਸ਼ਨ, ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਜਥੇਬੰਦੀ, ਖਾੜਕੂ ਅਖਵਾ ਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਜਾਂ ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਇਕ ਵੀ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ (ਕੁਝ ਆਮ ਵਰਕਰਾਂ ਦੇ ਬਿਆਨ ਜ਼ਰੂਰ ਆਏ ਹਨ ਜਾਂ 5.8.2008 ਦੇ ਸਪੋਕਸਮੈਨ ਵਿਚ ਬਲਦੇਵ ਸਿੰਘ ਸਰਸਾ ਦਾ ਬਿਆਨ ਹੈ)। ਇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹੈ ਕਿ ਜਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਮਾਸਾ ਵੀ ਪੀੜ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸਰਨਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਹੁੜੀ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਫ਼ਰਾਮੋਸ਼ੀ ਵੀ ਹੈ। (ਇੱਥੇ ਇਹ ਸਪਸ਼ਟ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ ਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਨਾਲ ਇਕ ਰਾਏ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਪਰ ਇਸ ਨੁਕਤੇ ਸਬੰਧੀ ਹਰ ਸੱਚਾ ਸਿੱਖ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ)।
ਪਰ ਇਹ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ! ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤੇ (ਸਾਰੇ ਨਹੀਂ) ਸਿੱਖ ਆਗੂ ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼, ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਤੇ ਬੇਗ਼ੈਰਤ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀ ਗਰਜ਼ ਤਕ ਹੀ ਮਹਿਦੂਦ ਹਨ। ਜਦ ਕਿਸੇ ਸਿੱਖ ਆਗੂ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਚੁਪ ਵੱਟੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੀ ਆ ਸਕਦੀ ਹੈ। 1996 ਵਿਚ ਬਾਦਲ ਨੇ ਅਮਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਟੌਹੜਾ, ਰਵੀ ਇੰਦਰ ਸਿੰਘ, ਬਰਨਾਲਾ, ਕੁਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਵਡਾਲਾ ਤੇ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਚੁਪ ਰਹੇ। ਇਸ ਮਗਰੋਂ 1998 ਵਿਚ ਜਦ ਬਾਦਲ ਨੇ ਟੌਹੜੇ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਜਗਦੇਵ ਸਿੰਘ ਤਲਵੰਡੀ, ਰਵੀ ਇੰਦਰ ਸਿਘ ਚੁਪ ਰਹੇ। ਜਦ ਉਸ ਨੇ ਰਵੀ ਇੰਦਰ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਚੁਪ ਰਹੇ। ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਨਿਕਲਿਆ ਕਿ ਬਾਦਲ ਇਕ ਇਕ ਕਰ ਕੇ ਸਭ ਨੂੰ ਨੁੱਕਰੇ ਲਾਉਂਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਅਖ਼ੀਰ ਸਭ ਦਾ ਮਾਲਕ ਬਣ ਬੈਠਾ। ਹੁਣ ਬਾਦਲ ਦਲ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਵੁੱਕਤ ਨਹੀਂ। ਸਭ ਛੋਟੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਚਮਚੇ, ਜਮੂਰੇ ਤੇ ਕਤੂਰੇ ਹਨ; ਉਹ ਸਭ ਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਮਾਸਾ ਟੁੱਕਰ ਪਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।
ਪਿਛਲੇ 30 ਸਾਲ ਦੀ ਸਿੱਖ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਤੇ ਸਾਕਿਆਂ ਵਿਚ (1978 ਤੋਂ 2009 ਤਕ) ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਹੋਇਆ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨੇ ਜਾਨਾਂ ਵਾਰੀਆਂ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪੈ ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ ਹਜ਼ਮ ਕਰ ਜਾਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਕਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਟੱਬਰਾਂ ਦੀ ਸਾਰ ਨਹੀਂ ਲਈ; ਉਹ ਰੁਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹ ਬੜਾ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹੈ; ਭਲਕ ਨੂੰ ਕੌਮ ਵਾਸਤੇ ਕੌਣ ਕੁਰਬਾਨੀ ਕਰੇਗਾ। ਇਸ ਮਜ਼ਮੂਨ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ। ਪਰ ਜੋ ਨੀਚਤਾ ਰਣਜੀਤ ਰਾਣਾ, ਡਾ:ਗੁਰਦੀਪ ਜਗਬੀਰ, ਕੁਲਦੀਪ ਚਹੇੜੂ, ਜੋਗਾ ਸਿੰਘ, ਅਗਿਆਨੀ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਿੰਘ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਮਚਿਆਂ ਨੇ ਕੀਤੀ ਉਸ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਕਰਤੂਤ ਸਬੰਧੀ ਕਿਸੇ ਸਿੱਖ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ ਨਹੀਂ ਖੁਲ੍ਹੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਾਪੀਆਂ ਬਾਰੇ ਇਹੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਪਾਪੀ ਕੇ ਮਾਰਨੇ ਕੋ ਪਾਪ ਮਹਾਂਬਲੀ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਹੈ:
ਜਾਮ ਗੁਰੁ ਹੈ ਵਲਿ ਲਖ ਬਾਹੇਂ ਕਿਆ ਕੀਜੈ॥
ਇੰਞ ਹੀ ਡਾਕਟਰ ਹਰਸ਼ਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨਾਲ ਜੋ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਤੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਦੀ ਚੁੱਪ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹੈ। ਲਾਅਨਤ ਹੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੌਮ ਦਾ ਨੁਮਾਇੰਦਾ ਕਹਿਣ ਵਾਲਿਆ 'ਤੇ! ਹਰਸ਼ਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਜੋ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕੌਮ ਦੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਲੱਗਾ ਦਾਗ਼ ਮਿਟਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਕੀਤਾ; ਕੌਮ ਦਾ ਸਿਰ ਉੱਚਾ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਕੀਤਾ; ਆਪਣੇ ਵਾਸਤੇ ਨਹੀਂ।
ਜੇ ਅਜੇ ਵੀ ਕੋਈ ਗ਼ੈਰਤ ਹੇ ਤਾਂ ਥਾਂ ਥਾਂ 'ਤੇ ਆਸਟਰੀਆ ਦੇ ਗ਼ੈਰਤ ਵਾਲੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ, ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਰਨਾ ਅਤੇ ਹਰਸ਼ਿੰਦਰ ਕੌਰ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਜੇ ਮੁਜ਼ਾਹਰੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਮੀਟਿੰਗਾਂ, ਸੈਮੀਨਾਰ, ਬਿਆਨ, ਮਤੇ ਤਾਂ ਪਾਸ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਜੇ ਸਿੱਖ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਹੁਣ ਵੀ ਇਸ ਚੈਲੰਜ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਗੁਰੂ ਦੇ ਅਦਬ ਵਾਸਤੇ ਜੂਝਣ ਵਾਲੇ (ਆਸਟਰੀਆ ਦੇ ਸਿੱਖ), ਇਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ਿੰਦਾ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜਨ ਵਾਲੇ (ਪਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ), ਯੂ.ਐਨ. ਓ. ਵਿਚ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਪੱਗ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੀ (ਹਰਸ਼ਿੰਦਰ ਕੌਰ) ਵਾਸਤੇ ਹਾਅ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਦਾ ਨਾਅਰਾ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦੇ ਤਾਂ ਕੱਲ ਨੂੰ ਕੌਮ ਵਾਸਤੇ ਬੋਲਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਬਚੇਗਾ।
ਜੇ ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਹੋ ਤਾਂ ਕੌਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਛੱਡ ਦਿਓ; ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤਵਾਰੀਖ਼ ਤੁਹਾਨੂੰ ਗੀਦੀ, ਬੁਜ਼ਦਿਲ, ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼, ਦੰਭੀ, ਬੇਗ਼ੈਰਤ ਕਹੇਗੀ। ਆਸ ਹੈ ਆਪ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਅਖਵਾਉਣਾ ਚਾਹੋਗੇ।
ਅਜ ਬੇਹਯਾ, ਬੁਜ਼ਦਿਲ, ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼ ਚੌਧਰੀ ਚੁਪ ਕਰ ਕੇ ਚਾਦਰ ਤਾਣ ਕੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਇਹ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹੈ। ਕੀ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਲੋਕ ਬਾਦਲ ਕੋਲੋਂ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਖੋਹ ਲੈਣਗੇ? ਜੇ ਇਹੀ ਵਤੀਰਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵਿਚ ਵੀ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਦੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਜਿੱਤਣ ਦਾ ਨਾ ਸੋਚਣ।
ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦਾ ਲੇਖ ਲਿੰਕ
